Enschedse Imane bewijst dat je niet kansarm hoeft te blijven

Imane Bouqaddour wil slagen, al betekent dat voor haar niet enkel het bereiken van een hoge positie of het verdienen van veel geld. Ondanks goede cijfers koos ze ervoor om van het gymnasium terug naar de havo te gaan. Imane kreeg het moeilijk tijdens de coronacrisis. "Ik miste de lessen op school en de begeleiding heel erg", zegt ze aan Tubantia. "Ik kreeg steeds minder vertrouwen dat het in de zesde klas goed zou komen. Ik had vooral stress en slapeloze nachten." Ze besliste om haar eigen welzijn prioriteit te geven. "Slagen in het leven is voor mij vooral je innerlijke rust bewaren en gelukkig zijn", zegt ze.

Ze hoopt in de toekomst als sociaal werker te kunnen werken om andere jongeren die het zwaar hebben te ondersteunen en gaat daarom een hbo-studie sociaal werk volgen. "Ik hoop jongeren zo goed te helpen dat ze twintig jaar later nog aan mij denken, dat is een droom. Zoals ik altijd zal denken aan de mensen die mij hier in de afgelopen zes jaar hielpen, waardoor ik die evenwichtige en open-minded persoon van nu ben", aldus Imane. Ze nam zelf contact op met Tubantia om haar verhaal te doen en om de mensen die haar hielpen in de internationale schakelklas van Het Stedelijk Lyceum, en later op de locatie het Kottenpark, te eren. "Ik kwam met een enorme taalachterstand hier. Wist niets van Nederland of de Westerse cultuur. Ik had faalangst. Er zijn veel mensen geweest - leraren, mentoren, teamleiders, telefonistes, conciërges - die enorm hebben geholpen dat ik hier het hoofd boven water hield."

Imane werd in Almelo geboren maar op haar 3de door haar ouders naar haar opa en oma gestuurd in Marokko, omwille van problemen in het gezin. Tijdens de 10 jaar in Marokko kwam ze wel eens in Hengelo op bezoek. "Ik had allerlei kinderlijke fantasieën: Nederland was een paradijs, waar je de hele dag snoep kon eten", zegt Imane, die snel door had dat haar gezin moeilijkheden had en blij was dat ze weer naar haar oma mocht vertrekken. In haar pubertijd werd ze plots teruggehaald naar Nederland, zonder haar te betrekken bij deze beslissing. "Het enige Nederlands dat ik kende was goedemorgen." Het contact met haar oma en opa was opeens verboden omwille van een conflict. Door de problemen waar haar ouders mee worstelden, werd ze een paar maanden later door de kinderbescherming uit huis geplaatst.

Op haar 14de verjaardag kwam Imane terecht in een pleeggezin. "Mijn hoofd was vol emotie, als een kartonnen doos vol overbodige spullen die elk moment kon openbarsten. Er zijn momenten geweest dat ik niet meer wilde leven", zegt ze. Toen de politie haar uit huis haalde dacht ze werkelijk dat haar leven voorbij was. Maar het bleek uiteindelijk juist een zegen te zijn, vanaf dat moment leerde ze Nederland anders kennen. "Mij was altijd alleen maar verteld dat westerse mensen slecht waren. Maar ik leerde alleen maar aardige mensen kennen die me wilden helpen. In Marokko kreeg je op school met de lat als je wat verkeerd had gedaan. Hier hielpen ze me." En het dringt tot haar door dat ook zij in haar leven kansen krijgt. "Maar die moet je dan zelf ook willen grijpen. Ik was een Marokkaans-Nederlands meisje. Nu voelt het precies andersom."