Helmondse Ouhid kiest voor vrijheid na jaren gevangenisstraf

Als tiener deed Ouhid het niet zo goed op school. Toen hij op 15-jarige leeftijd voor de tweede keer van een Helmondse school werd getrapt liep het uit de hand, hij ging het foute pad op. "Dan krijg je ineens heel veel tijd om domme dingen te gaan doen. Ik was steeds later op straat en kwam pas om zes uur ’s ochtends thuis. We zagen mooie schoenen staan in de winkel, die mijn ouders me niet konden geven. Ze hadden zeven kinderen. Ik moest in het kringgesprek op school van Nederlandse kinderen aanhoren dat ze naar de Efteling waren geweest. Ik wilde die dingen ook. Toen begon het stelen."

Al heel jong voelde Ouhid zich een vreemde eend in de bijt. "Ik voelde me niet geaccepteerd. Als ik ging stappen, werd ik overal geweigerd. Alleen voor vaste klanten, kreeg ik dan te horen. Maat, ik kom gewoon uit Helmond, ik kan toch ook een vaste klant worden?" Ouhid dacht dat middelen hierbij zouden kunnen helpen en ging zover dat hij dit uiteindelijk via gewapende overvallen ging doen. "Op juweliers, soms met heel veel geweld. Het was een rush. Je staat ineens met 50.000 euro in je hand. En je bent er gewoon mee weggekomen. Het is net of je zweeft. Ik kon feesten en kreeg meisjes die ik anders nooit had gekregen. Ik kon mijn moeder en zusjes geld geven. Ik voelde me gewoon een man. En dacht echt dat ik ergens bij hoorde."

Tot hij gearresteerd werd door de politie. "Ik hoorde de zware laarzen op de trap. Ik accepteerde het gewoon. Ik kreeg nog een paar klappen van mijn moeder mee. Dat is het ergste. Het oogcontact dat je nog maakt met je ouders die aan het huilen zijn. Mijn vader is ooit van Marokko naar Nederland gekomen om ons een betere toekomst te geven. En ik had het gewoon weggegooid. Ik besefte tijdens de overvallen en het feesten niet het leed dat ik mensen aandeed. Je hebt stapels geld, alcohol en vrouwen."

Ouhid kreeg voor de gewapende overvallen, de inbraken en het verboden wapenbezit zes jaar cel, maar in de gevangenis vond hij niet meteen berusting. "Ik was heel dwars, vocht met andere gevangenen en met bewaarders. Ik accepteerde geen autoriteit en was erg agressief." Hij belandde twee maanden in een isolatiecel. "Daar kon ik mijn eigen wc nog niet eens doorspoelen. Ik moest op een knopje drukken en het vragen." Hij had namelijk een bewaarder mishandeld. "Ik heb drie jaar lang mijn brood besmeerd met mijn vinger. Als ik op mijn matras ging liggen, terwijl dat niet mocht, kwam er meteen een team van Interne Bijstand binnengestormd. Luchten ging in een kooi." vertelt hij aan Omroep Brabant.

Toen Ouhid vier jaar geleden vrijkwam was hij nog steeds onrustig. "Ik heb nog jaren een zwervend bestaan geleid. Ik was net een geest. Ik wist me geen raad met de maatschappij. Een fokking OV-chipkaart? Ik miste de structuur van de gevangenis. Dan had ik dus echt een soort heimwee." Tot vandaag gaat hij nog naar de reclassering. Hij heeft nog geen werk maar wel de ambitie om voorlichting te geven op scholen. "Huisje, boompje, beestje. Alles wat ik toen nooit wilde. Lekker Netflix kijken en een volle koelkast hebben. Of gewoon buiten een rondje kunnen lopen. Je moet echt genieten van die kleine dingen en heel erg waarderen wat je hebt. Ik heb altijd veel gewild, maar wat ik nu heb is vrijheid. Geld is maar papier, hè? Wat heb je eraan als je een levenslange gevangenisstraf uitzit?"