Moeder international Bilal El Khannouss: "Trots dat mijn zoon huilde"

Tijdens de halve finale op woensdagavond zag ze haar zoon huilen na de nederlaag. "Het is paradoxaal wat ik ga zeggen: het was heel mooi om te zien. Ik was niet verdrietig om mijn zoon te zien huilen, maar trots dat deze nederlaag hem zo had geraakt. Hij is misschien pas 18 jaar oud. Maar hij is een zeer volwassen persoon. De nederlaag heeft iets met hem gedaan. Hij is er elke dag met zijn teamgenoten. Hij ziet hoe ze gevochten hebben om een halve finale van het WK te bereiken. Ik ben nog steeds een moeder. Je kind zien huilen moet je verdrietig maken. Maar hier was ik blij dat hij zo reageerde. Het liet zien dat hij in zijn teamgenoten geloofde. Sommigen van hen waren gewond en ondanks dat vochten ze voor Marokko. Ik vond dat erg mooi", zegt Karima aan de RTBF.

Lees ook: Moeder Bilal El Khannous "zo trots" op zoon

Na het laatste fluitsignaal ging hij meteen naar de kleedkamer. "Hij stuurde me snel een bericht om te zeggen dat hij wat vrije tijd had en vroeg me waar hij ons kon vinden. Een groot deel van mijn familie en de familie van mijn man kwamen naar Doha. We waren met 25 man. Het was meer dan drie weken geleden dat Bilal zijn kleine neefjes, zijn grote neven, ooms en tantes had gezien. Hij kwam rond 1 uur ’s nachts naar ons hotel. Op dat moment zag hij ook zijn 9-jarig neefje met wie hij erg close is. Ze begonnen weer te huilen. Na dit emotionele moment lieten we een kleine maaltijd op de kamer bezorgen en genoten we van het moment. Hij was erg blij om zijn familie weer te zien".

Lees ook: Bilal El Khannouss verkiest Marokko boven België (video)

Karima verwachtte niet dat ze tot de vierde week van het toernooi in Qatar zou blijven. "We verlieten Brussel op 21 november. We zijn in Qatar sinds het begin van het toernooi. De Marokkaanse voetbalbond heeft alles georganiseerd voor de gezinnen. We hadden tickets ontvangen voor de terugreis op 2 december, de laatste wedstrijd in de Marokkaanse groep was op 1 december. Maar gezien de gebeurtenissen bleven ze ons verblijf verlengen", zegt ze. Toch geloofde ze in de vooruitgang van het Marokkaanse team. "Ik heb er altijd in geloofd. Ik ben zelfstandige, en toen mijn collega’s me vroegen wanneer ik terugkwam, zei ik dat ik pas op 18 december terug zou zijn omdat ik erg optimistisch was over het terugbrengen van de beker".