Laatste voorstelling Mijn vader de expat & Oumi

Deze verhalen over opoffering, de zoektocht naar een identiteit en migratie kwamen door hun zelfde achtergrond samen en hebben inmiddels voor vele uitverkochte avonden gezorgd in o.a. Koninklijk Theater Carré in aanwezigheid van Koningin Maxima.

In de documentaire Mijn vader, de expat beschouwt Abdelkarim El-Fassi zijn vader niet als gast en arbeider, maar als mens. Hij vraagt hem naar zijn dromen, angsten en hoe hij terugkijkt op zijn komst naar Nederland. De documentaire roept vragen op over het gevoel van ’thuis’, acceptatie en de zoektocht naar een eigen identiteit.

De monoloog Oumi (mijn moeder) van Nasrdin Dchar en geschreven door Maria Goos, gaat over het leven van Habiba, een Marokkaanse vrouw die vanuit Marokko in Steenbergen terechtkwam. Hoe ze opgroeide in het bergdorpje Touasitte, waarom ze naar Nederland kwam en hoe dat haar leven veranderde. En over één van haar zonen die acteur werd: Nasrdin, die zich vaak ingeklemd voelt tussen loyaal zijn aan het land waar zijn wortels liggen (Marokko) en loyaal zijn aan het land waarin hij leeft (Nederland).

Op donderdag 23 juli is de allerlaatste mogelijkheid om de docu en de monoloog in het theater te zien. Mijn Vader de Expat & Oumi speelt dan in De Doelen en is onderdeel van één van de grootste festivals van Nederland waar diversiteit centraal staat; Robin Rotterdam Unlimited.

Het festival is ontstaan uit Dunya Festival en Zomercarnaval, beide met een staat van dienst van ruim drie decennia. Het festival trekt ruim 900.000 bezoekers uit binnen- en buitenland naar het centrum van Rotterdam voor een vijfdaagse beleving op het gebied van kunst en cultuur, live-optredens van grote internationale artiesten en alles wat de stad Rotterdam te bieden heeft.

«De voorstelling heeft een grote impact en overstijgt persoonlijke en technische aspecten, maar berust juist op het ogenschijnlijk meest eenvoudige: het concept. Zelden werd het onderwerp migratie op een zo onschuldige, pretentieloze, normale en menselijke wijze belicht. Het komt dicht bij de aloude traditie van de verhalenverteller, waardoor er een beroep wordt gedaan op de fantasie en het inlevingsvermogen van het publiek. Deze voorstelling laat zien dat de tweede generatie gerust trots mag zijn op de eerste generatie, en dat de familiale lijn in het nieuwe vaderland kan worden voortgezet zonder een overvloed aan negatieve gevoelens die het zelfbeeld zouden kunnen teisteren. Een absolute ’must see’!» -Doc Jazz

Meer informatie

Persbericht