Cherifa en Rachid kregen volle laag na verkoop ‘Blind gekocht’ huis

Een artikel van Het Laatste Nieuws lokte op hun Facebookpagina meer dan 3000 reacties uit. Rachid Berhili las ze allemaal. "En dat was nog maar dat ene artikel. Ik had er een dagtaak aan", zegt hij lachend. "In het begin waren mensen op hun hoede: moslims die meedoen aan zo’n programma? Verdacht. Ze denken vast dat ze hun huis cadeau krijgen. Toen dat misverstand uit de wereld was, waren we plots een sympathiek koppel knuffelallochtonen. ’Waarom zijn ze niet allemaal zoals zij?’ Daar word ik gek van. Ik voelde ook dat we het voordeel van de twijfel niet hadden en dat we bij de minste strubbeling alles over ons heen zouden krijgen. Toen dat daadwerkelijk gebeurde, leken mensen zelfs opgelucht: ’Oef, het zijn toch allemaal profiteurs en bedriegers!’"

Lees ook: Cherifa en Rachid van ’Blind gekocht’ zetten huis te koop

Veel kijkers werden boos toen het koppel om religieuze redenen geen overbruggingskrediet wilde overwegen. "Als jong koppel wilden we eerst huren, maar de zoektocht was frustrerend - enfin: een ramp", zegt hij. "We zijn twee Antwerpse middenklassers met een diploma en een job, maar botsten keer op keer tegen de muur. Elk bezoek was als een sollicitatiegesprek: we zetten ons beste beentje voor, trokken nette kleren aan en hadden een vuistdik dossier bij ons. Op den duur nam ik zelfs - op eigen initiatief - mijn blanco strafblad mee. Maar vaak kregen we te horen: ’Ik denk niet dat de eigenaar vreemdelingen in zijn appartement wil.’ Maar wij zijn geen vreemdelingen, Cherifa en ik zijn hier geboren. Ik wist dat racisme bestond, maar toen heb ik geleerd dat discriminatie veel dieper zit, zowel bij rechtse mensen als bij linkse. Ik was kwaad. Als je me toen gevraagd had of ik Belg was, had ik gezegd: ’Marokkaan, honderd procent.’ Nu ben ik veel rustiger, en kan ik relativeren".

Cherifa Adnoub vertelt dat ze pas iets vonden toen ze de zaken omkeerden. "We hebben een zoekertje geplaatst waarin wij ons voorstelden, uitlegden wat we zochten en vroegen: wie wil ons? Een Turkse man heeft toen contact opgenomen, we mochten zijn appartement huren, vlak bij Hof ter Lo in Borgerhout". Toen ze wat geld gespaard hadden kochten ze een studiootje en nog later kochten ze samen met een vriend hun eerste huisje op het Kiel. Ze waren van plan om het te verbouwen en door te verkopen met winst. "Maar toen het huisje klaar was, waren we er verliefd op geworden en hebben wij onze vriend - beetje bij beetje - uitgekocht. Om de twee, drie, soms vier maanden gaven we hem wat geld", vertelt Cherifa.

Maar dat huis werd te klein toen er een vierde kind bij kwam. Het is op dat moment dat ze zich kandidaat stelden bij Blind gekocht. "Niemand zegt dat hardop, maar het klopt wel, denk ik. Nadat we geselecteerd waren, zijn we toch weer gaan twijfelen. Niet over het format of het geld, maar over privacy. Want we betrokken er ook onze kinderen bij. Toen hebben de makers ons gebeld en onze zorgen weggenomen: we hebben beslist om ervoor te gaan," Aldus Cherifa. "Het is inderdaad niet vanzelfsprekend voor een islamitisch gezin om de deuren zo open te zetten. Maar de crew heeft ons goed gegidst en begeleid, en we voelden dat de gunfactor er was: anderen vonden ons sympathiek, en gunden ons wat".

Tot ze hun huis weer te koop hadden gezet ging het hek van de dam, al was die hele ophef niet hun eerste kennismaking met racisme. "Ik herinner me Zwarte Zondag perfect", zegt Rachid. "Wij woonden toen in de Kroonstraat in Borgerhout, en op weg naar school kwamen we langs een grote affiche van het Blok: ’Eigen volk eerst!’ Ik vroeg aan mijn oudste zus wat dat betekende. ’Die mensen willen ons niet’, zei ze. Eigenlijk ben ik me meer Marokkaan en moslim beginnen te voelen door de rechtse stemmen". En ook zijn vrouw voelde op school dat Erwin meer kansen kreeg dan Cherifa. "Als ik te laat was met een taak kreeg ik een nul en Erwin een dag uitstel. Er waren altijd een of twee leraars die het ons moeilijk maakten. Als ik wilde meedoen met de minionderneming, werd dat geweigerd. Als ik stage had gedaan in een ASLK-kantoor, ging mijn stagebegeleider tegen de kantoordirecteur zeggen: ’Je moet geen schrik hebben om haar te buizen.’ Dat heeft de directeur me achteraf zelf gezegd: ’Heb je problemen met die man?’"

Lees ook: Cherifa en Rachid hebben goede reden om ’Blind gekocht’-huis te verkopen

"Ons leven bestaat gelukkig uit veel meer dan racisme", zegt Cherifa aan Knack. "We zijn daar niet dag in, dag uit mee bezig. Ik werk al twintig jaar in de Bijzondere Jeugdzorg, ik kom daar in contact met de superdiverse samenleving en ik ontmoet meer fijne mensen dan racisten: dat staat bijzonder ver weg van wat op sociale media gezegd wordt. Wij staan gezond in het leven en laten ons niet afremmen door enkelingen die het slecht met ons voorhebben. Als we de hele dag zouden focussen op het racisme dat we tegenkomen, dan zouden we niet kunnen groeien of vooruitgaan".