Jamila is niet van plan om uit de kast te komen tegenover haar bejaarde ouders

Op haar achttiende wist Jamila haar ouders ervan te overtuigen om alleen te gaan wonen voor haar studies. "Het is niet vanzelfsprekend om als Marokkaans meisje buitenshuis te wonen. Eigenlijk doe je dat alleen als je getrouwd bent. Maar mijn ouders gaven me het vertrouwen en dat wou ik niet schenden. Mijn diploma halen was dus een must." Toen Jamila alleen woonde begon ze te daten. "Ik forceerde mezelf om met een man uit te gaan. Misschien zou ik me toch goed voelen bij een man? Natuurlijk voelde ik niets en na een tijdje gingen we uit elkaar. Mentaal was dit een moeilijke tijd. Ik ben opgegroeid in een beschermd nest. Plots was het alles tegelijk: mijn seksualiteit, zelfontwikkeling, op jezelf wonen in een grootstad en de stadsmentaliteit die daarbij hoort. Het was veel om te verwerken, ontzettend veel".

Ze ging voor het eerst uit naar een vrouwenavond in de Red & Blue. "Een vreemde ervaring. Je zag daar veel stereotiepe lesbiennes, de meer vrouwelijke types waren in de minderheid. Iedereen leek elkaar te kennen. Ik voelde me geviseerd. Met mijn Marokkaanse afkomst was ik een vreemde eend in de bijt. Je kon het aantal mensen zoals ik op een of twee handen tellen". Jamila besloot om niet meer naar lgbt-plekken te gaan. "In cafés voelde ik me meer op mijn gemak. Bij Merhaba bijvoorbeeld was de setting anders. Iemand komt je begroeten en zegt: "Ah, je bent nieuw hier? Is het jouw eerste keer?" Je wordt er echt ontvangen. De meerderheid is van allochtone afkomst. Toen ik nog bij mijn ouders woonde, verkende ik de lgbt-scene online. Zo ontmoette ik een vrouw met wie ik later, na mijn verhuis naar de stad, ook kon afspreken. We begonnen een relatie. Ik was zowel gelukkig als ongelukkig. Het voelde natuurlijk ontzettend goed, maar aan de andere kant dacht ik: waar ik altijd al bang voor was, wordt nu bevestigd. Ik val op vrouwen! Wat ga ik nu aanvangen?"

Jamila probeerde zich omwille van haar schuldgevoelens lang te verzetten tegen haar aantrekkingskracht voor vrouwen, ze hoopte dat die over zou gaan. "Dat ik gevoelens had voor hetzelfde geslacht, ontdekte ik toen ik naar het middelbaar ging op een meisjesschool. Ik had er totaal geen besef van wat die gevoelens inhielden, maar ik werd ze wel gewaar. Eerst dacht ik: bah, wat is dat? Het gaat vast weer over. Ik was ervan overtuigd dat het maar tijdelijk was. Ik wist wel dat zoiets bestond, maar dacht dat het iets was dat komt en gaat. Mijn hele jeugd voelde ik me er niet goed bij. Ik probeerde mezelf op allerlei manieren te sussen. Ik wou er ook niet aan toegeven, want dan is er geen weg meer terug. Dan zou het zeker bevestigd worden, dus nam ik mezelf voor er niet aan te beginnen. Maar hoe ouder ik werd, hoe heviger de gevoelens."

Net zoals de meeste ouders, wilde de moeder van Jamila graag dat haar dochter zou trouwen en kinderen zou krijgen. "Mijn ouders zijn afkomstig van het Marokkaanse platteland. Zo’n vijftig jaar geleden kwam mijn vader naar hier. Ik ben opgegroeid in een vrij religieus gezin. Het huwelijk is heel belangrijk, al speelt er geen druk om te trouwen. Mijn ouders willen dat wel, maar ze komen niet aandraven met huwelijkskandidaten. De vraag wordt nooit rechtstreeks gesteld en we hebben daar ook weinig gesprekken over. Aan mijn mama heb ik al wel duidelijk gemaakt dat ik niet wil trouwen of kinderen krijgen. Bijvoorbeeld, als er nieuws is over een echtscheiding of iemand gaat bevallen, dan breng ik het onderwerp ter sprake. De ene keer zegt mijn moeder: "Je hebt gelijk, met mannen heb je niets dan miserie." De andere keer zegt ze: "Je weet toch hoe belangrijk het huwelijk is?" Mijn ouders lijken het voor een stuk aanvaard te hebben dat ik als single door het leven ga, al denk ik dat ze zich er niet goed bij voelen. Maar ze koesteren geen wrok tegenover hun ongetrouwde dochters. Maar tussen hen is het wel een twistappel: ze geven elkaar de schuld. Een fout in de opvoeding, hun taak is niet volbracht. Mezelf outen als lesbienne tegenover mijn ouders zou ik nooit doen. Ze zijn in de zeventig en tachtig. Het heeft geen zin om het hun te vertellen".

Jamila’s zussen vinden lesbisch zijn ook problematisch. "Ik bracht het onderwerp eens ter sprake om te peilen wat mijn zussen ervan vonden, zonder mezelf te outen. Het was bijzonder pijnlijk. Ik had gehoopt dat ze anders zouden reageren. De helft praktiseert het geloof niet, maar toch was hun reactie fel. Ik heb dan letterlijk gezegd dat er in elke familie holebi’s zijn, dus ook in de onze. Ze waren verbouwereerd, gechoqueerd, zelfs boos om wat ik zei. Ik probeerde wetenschappelijk onderbouwde argumenten te geven in plaats van te verwijzen naar het geloof. "Het is een afwijking, maar geen slechte. Het is geen keuze." Ik word er ontzettend boos van als mensen zeggen dat het een "levensstijl" is waar je voor kiest". Alleen aan haar jongste zus vertelde Jamila na lang aarzelen haar geheim, sindsdien dragen ze samen haar geheim. Ooit hoopt ze haar andere zes zussen ook nog mee te krijgen.