Waarom een tunnel en geen brug tussen Marokko en Spanje?

De complexiteit van een brug over de Straat van Gibraltar was de grootste reden om deze optie te schrappen. Er waren verschillende varianten bedacht, waaronder een hangbrug op vaste pijlers, een hangbrug op drijvende pontons, een afgezonken tunnel op de zeebodem, een drijvende tunnel en een geboorde tunnel.

Lees ook: Tunnel Marokko-Spanje: 40 jaar wachten!

Na een gedegen analyse bleven in 1990 de hangbrug op vaste pijlers en de geboorde tunnel over als de meest haalbare opties. Gezien de topografie van de Straat van Gibraltar waren er twee tracés mogelijk: een oostelijke route tussen Punta Canales en Punta Cires (14 km lang, 800 meter diep) en een westelijke route tussen Punta Paloma en Punta Malabata (28 km lang, 300 meter diep).

In 1996 koos het Marokkaans-Spaanse comité, na een internationaal colloquium van experts in Sevilla, voor de geboorde tunnel. De redenen: minder impact op het milieu en de scheepvaart, lagere kosten, mogelijkheid tot gefaseerde aanleg en de beproefde technologie van tunnelbouw.

Lees ook: Marokko-Spanje: Gibraltar-tunnel, een titanisch project

De plannen behelzen twee spoortunnels met een diameter van 7,9 meter, gescheiden door een servicetunnel van 6 meter, met dwarsverbindingen om de 340 meter. De tunnel moet Marokko en Spanje, en in bredere zin Afrika en Europa, met elkaar verbinden. Beide landen hebben hun interesse uitgesproken om de tunnel gereed te hebben voor de Wereldbeker van 2030.