De schitterende loopbaan van Marokkaans-Nederlandse Lamyae Aharouay

Lamyae Aharouay evalueert het afgelopen jaar als zeer bewogen. "Op de dag dat de eerste coronapatiënt in Nederland werd gemeld, kreeg ik de sleutels van mijn huis in Den Haag. Ik kwam precies op tijd, zou je kunnen zeggen. Ik fietste dat weekend naar het Ministerie van Justitie waar die persconferentie werd gegeven. Er hing zo’n bedrukte sfeer. Normaal kletst iedereen een beetje, grappen journalisten met elkaar. Maar dat was die dag niet zo. De vrees was echt: wat gaan ze ons straks vertellen? Wat ís dit virus eigenlijk? En wat voor beperkingen gaat het opleveren? Over scholen hing al iets in de lucht, en als ik het goed heb, is toen ook aangekondigd dat die voor even gesloten zouden worden. Dus dat vat voor mij wel het politieke jaar samen. Het was voor mij een kantelmoment. We hadden allemaal wel wat berichtjes gezien uit China, en toen werd het ineens een Nederlands probleem. En daarmee een Haags probleem."

Aharouay was in 2016 in New York in aanloop naar de verkiezingen. Ze merkte daar op dat de politieke podcast er een volwassen genre was. Zo kwam ze op het idee voor Haagse Zaken. "Ik dacht: waarom hebben wij dit nog niet? Over de politiek in Nederland valt óók genoeg te zeggen. Dus benaderde ik NRC. Ik was daar toen al columnist, maar zat als freelancer toch op een soort eiland. Tom-Jan Meeus, politiek redacteur daar, bracht me in contact met de Haagse redactie. Heel spannend, want dé Haagse redactie van NRC, hè? Daar zeiden ze nog net niet: mevrouw, we zijn een krant, en geen radiostation. Begin 2017 was dat, podcasts waren nog in opkomst. Maar de verkiezingen waren al in maart, dus dat was hét moment voor een politieke podcast", zegt Aharouay in de VPRO Gids.

Lamyae begon te werken als stagiaire bij BNR Nieuwsradio toen ze nog communicatie studeerde. Ze heeft Marokkaanse ouders en haar bewustwordingsproces liep zoals voor veel leeftijdsgenoten parallel met 9/11, de moorden op Pim Fortuin en Theo van Gogh, en de opkomst van Wilders. Maar ondanks haar interesse in politiek en debat, dacht ze er niet meteen aan om journalist te worden. "Een tijdlang dacht ik dat ik de lobbykant op zou gaan. Ik begon bij BNR met het idee dat het als lobbyist handig is om te weten hoe die cyclus van nieuws werkt. Daarnaast had ik bewijsdrang. Mijn eerdere stage bij een communicatieadviesbureau had ik afgerond met een negen, maar de feedback was: ’Je werkt op het niveau van een junioradviseur, maar je hebt een hoofddoek, en we zouden in deze tijd nooit iemand met een hoofddoek naar het Binnenhof kunnen sturen.’ Dus mijn missie was stage lopen bij BNR, en vervolgens de allerbeste lobbyist worden. En toen raakte ik op slag verliefd op de journalistiek."