Marokkaans-Nederlandse Anoir is chronisch ziek en schrijft er over

Anoir Benabdillah lijdt aan Myalgische Encefalomyelitis (EM), een ziekte waar nog veel onduidelijkheid over bestaat, maar die gepaard gaat met ontstekingen, spierpijn en chronische vermoeidheid. "Moeilijk om uit te spreken? Nog moeilijker om mee te leven", staat in zijn boek dat binnenkort uitkomt. Anoir draagt heel wat bagage met zich mee sinds zijn jeugd en hij begon dan ook te schrijven uit nieuwsgierigheid naar de verhalen van andere mensen. "Ik ben heel nieuwsgierig naar wat mensen beweegt, naar wat ze in hun rugzakje hebben zitten", zegt de 32-jarige Veghelaar aan het Brabants Dagblad.

Lees ook: Asis Aynan: "Mannen als mijn vader waren geen gastarbeiders, maar oorlogsvluchtelingen"

Anoir voelt zich al sinds zijn jeugdjaren een buitenstaander, hij is de zoon van een Marokkaanse arbeidsmigrant en in zijn middelbare school was hij één van de vijf moslims op 1750 leerlingen. Zijn lichamelijke klachten begonnen toen al aan het licht te komen. Hij kreeg na een heleboel onderzoeken de diagnose ME en later ook Lyme. Anoir is vaak ziek en krijgt van artsen soms het gevoel dat ze denken dat hij overdrijft. "Mijn toestand is voor de meeste artsen één groot mysterie. Ik word weggezet als hysterisch en een hypochonder."

Lees ook: Nasrdin Dchar wil prikkelen met verhaal eerste gastarbeiders

De Marokkaanse gemeenschap in zijn omgeving zamelde geld in voor speciale behandelingen in Duitsland en Spanje, maar dat heeft nauwelijks geholpen. Tijdens de lockdown kwam daar ook nog eens corona overheen. "Wat gebeurt er als je wereld steeds kleiner wordt en je voelt je onbegrepen door de buitenwereld? Dan gaan er mechanismen in werking treden waarvan je nooit wist dat die bestonden. Je creativiteit wordt aangewakkerd." Anoir vindt naast zijn geloof, ook steun in het schrijven. "Ik ben er gewoon mee begonnen. Regel voor regel. Ik houd mezelf een spiegel voor. Vroeger schreef ik ook wel, maar ik gaf nooit iets over mezelf prijs. Nu is het een uitlaatklep, het schrijven is als een tweede adem geworden."

Lees ook: Hassan, gastarbeider uit Nijmegen: "Marokkaanse jongeren wees Nederland dankbaar"

Tijdens de eerste coronagolf overleden zeker vijftien eerste generatie Marokkaanse ouderen in zijn stad. "Met hen is een stukje gedeeld verleden van de Marokkaanse gemeenschap in Veghel verdwenen. Wat had ik daar nog graag wat meer van gehoord." Anoir besloot toen om verhalen van die eerste generatie gastarbeiders op te tekenen. "Ik laat zien wat ze hebben bijgedragen aan de groei van Veghel. Want zonder hen zouden de grote bedrijven hier nooit zo gegroeid zijn. Ze werkten hard, bouwden een moskee en gaven hun islamitische identiteit aan ons, de tweede generatie, mee. Ik ben daar dankbaar voor". De meesten van hen waren afkomstig uit Fez en konden Frans lezen en schrijven. "In Fez kan het in de zomer wel vijftig graden worden. Toen ze in 1970 voor het eerst in Nederland aankwamen, was het hier ijskoud. De meesten hadden nog nooit sneeuw gezien."

Lees ook: Samid uit Marokko getuigt over eenzame vlucht naar België

Zijn eerste artikel over deze gastarbeiders is inmiddels verschenen op de website van Erfgoed Brabant. De Marokkaanse gemeenschap in Veghel telt op dit moment ongeveer 400 gezinnen en Anoir wil er nog zoveel over vertellen, maar dat vordert door zijn ziekte niet zo snel. "Ik wil nog zoveel opschrijven, maar dat gaat niet zo snel als ik zou willen door een gebrek aan energie. Ik wil schrijven over rolmodellen uit de tweede generatie Marokkanen in Veghel, de kinderen van de gastarbeiders. Youssef Laaroussi is er één van, de eerste profvoetballer die Blauw-Geel in Veghel voortbracht, hij brak door bij PSV. Ik ga hun succesverhalen vertellen, ze uit de anonimiteit halen." Hij wil ook een voorbeeld zijn voor anderen en hen laten zien dat we allemaal, ook als we ziek zijn, een steentje kunnen bijdragen.