Marokkanen al anderhalf jaar gestrand in Sebta

Grensarbeiders die al anderhalf jaar in Sebta zijn gestrand, willen wanhopig terug naar hun vroegere leven. Vóór de crisis staken zij namelijk elke ochtend de grens over om in Sebta te gaan werken en keerden zij aan het eind van de dag terug naar Marokko.

Lees ook: Marokkaan die al 18 maanden vast zat in Sebta, vertrekt illegaal naar Marokko

Mouhcen Ait El Hadj is één van hen. Hij is al 15 jaar kok in "El Mentidero". Hij kijkt met een verloren blik naar een foto van zijn zoon. "Hij is al veel gegroeid. De laatste keer dat ik hem zag was hij vier jaar oud en nu is hij zes," vertelt hij aan El Faro de Ceuta. "Ik wil mijn baas bedanken die mij ter plekke laat slapen, die eten voor me koopt en alles. Zonder hem, weet ik niet wat ik gedaan zou hebben. Ik droom ervan om samen met mijn zoon en mijn vrouw te kunnen wonen," voegt hij eraan toe.

Net als hij zijn ook Hassan, Lakbira en Rachida verslaafd aan hun mobiele telefoons waarmee ze voortdurend in contact zijn met hun familie. "Ik kwam hier om mijn droom en mijn vaders droom te vervullen. Mijn vader wilde dat ik een goede horlogemaker zou worden en nu, zes jaar later, ben ik een horlogemaker," zegt Hassan Arahou. Lakbira Ijmai verliet haar zoon en moeder in Fnideq en kwam naar Sebta waar zij al 21 jaar als huishoudster werkt. "Ik ben hier om voor hen te kunnen zorgen," zegt ze. Rachida, die sinds haar aankomst in Sebta 14 jaar geleden in de zorgsector werkt, is alleenstaande. Ze denkt voortdurend aan haar moeder en aan haar "nieuw neefje" die zij "nog nooit heeft gezien".

Lees ook: Ouders van in Sebta geblokkeerde Dina (13) zijn wanhopig

Net als deze vier mensen leven er nog honderden in Sebta gestrande grensarbeiders in de meest erbarmelijke omstandigheden, soms zelfs op straat. "Wij zijn op 13 maart in Sebta gebleven omdat niemand toen wist wat er zou gebeuren en omdat wij trouw wilden zijn aan onze verbintenissen en aan ons werk, dat wij met grootste moeite verkregen hebben", zegt Hassan. Hij voegt eraan toe: "Zijn wij legale of illegale werknemers? Hebben we geen rechten? Ik ben tot deze plaats veroordeeld terwijl mijn enige misdaad is dat ik in Marokko ben geboren."

"Wij leven in een onmenselijke situatie, niet vanwege onze werkgevers die ons behandelen als familieleden, maar omdat onze rechten worden geschonden. We zitten hier vast, we hebben nergens recht op. We hebben gelukkig wel werk en een salaris om ons gezin te onderhouden, maar we hebben hen al anderhalf jaar niet kunnen zien. We missen ze heel erg, maar mogen hen niet zien. We kunnen onze papieren niet vernieuwen en we hebben nergens recht op", klaagt Rachida, uit de provincie Sidi Kacem.

Lees ook: Grenzen Sebta en Melilla blijven gesloten

Hassan is kapot van de situatie. "Mijn zoon zal niet begrijpen dat de grens gesloten is, hij heeft zijn vader nodig," zegt hij. Als Rolex-technicus bij "Chocrón Joyeros" sinds 15 maart 2015, slaapt hij al anderhalf jaar in een hostel. "Het enige wat we nog hebben is onze trots. Sinds we hier vastzitten, heeft niemand ons gevraagd wat we eten of waar we wonen. Maar wij hebben gezwegen omdat wij eerlijk, waardig en hardwerkend zijn en onze trots willen behouden. De schoonmaaksters wilden de bejaarde vrouwen niet in de steek laten omdat zij van hen houden en er een prachtige co-existentie is," voegt hij eraan toe.