Meryame Kitir terug in Belgisch parlement met oog op work-life-balance

"Het is even niet goed met me gegaan, maar nu voel ik me beter", vertelt Kitir aan Het Nieuwsblad. "Ik heb veel gewandeld, veel geschreven, veel nagedacht. Ik ben er achter gekomen dat ik heel mijn leven eigenlijk altijd voor anderen heb gezorgd, maar niet voor mezelf. Het klinkt misschien banaal, maar ik heb nu geleerd om mijn grenzen te stellen, om mezelf belangrijk te vinden."

Lees ook: Meryame Kitir scheert hoofd kaal om vriendin met kanker te steunen

Al voor haar ministerschap maakte Kitir bijvoorbeeld vaak geen tijd om genoeg te slapen of te eten. "Als minister komen er nog zoveel meer taken bij: internationaal, nationaal, provinciaal én lokaal. Vrienden en familie zagen wel dat het allemaal te veel was, maar ik deed mijn job ook enorm graag. Toen ik ben uitgevallen, stonden ze er voor mij. Maar ik moest zelf inzien dat ik te ver ging."

Toen ze in oktober via sociale media meldde dat ze een pauze nam voor haar mentaal welzijn, doken er op dezelfde dag verhalen op van boze kabinetsmedewerkers die stelden dat er op haar kabinet geen rekening werd gehouden met hun mentaal welzijn. "Ik vroeg inderdaad niet alleen veel van mezelf, maar ook van mijn medewerkers. Maar ik heb al die berichten over mij in de media niet gelezen. Ik heb een tijd volledig gebroken met ’Brussel’. Vier maanden lang heb ik me echt afgesloten van alles, ook van het nieuws. Maar ik kijk ook liefdevol terug op mijn kabinet hoor. Volgende week ga ik met een ex-collega koffie drinken."

Lees ook: Ex-minister Meryame Kitir biedt excuses aan

Kitir is ondanks alles enorm trots op haar carrière tot nu toe. "Ontwikkelingssamenwerking is niet het departement waarmee je pagina één van de kranten haalt. Ik wilde dat niet op de klassieke manier aanpakken, ik ben op het terrein gaan kijken en dan zie je dat die verhalen niet zo zwart wit zijn als rechts beweert. Zeker op mijn housing first project. Maar ik had gewoon meer oog moeten hebben voor mijn work-life-balance. Ik ga niet stoppen met werken, maar ik las nu ook pauzes in. Nu ben ik soms ook gewoon thuis zonder me schuldig te voelen. Vroeger dacht ik: nee, er is nog zoveel werk."