Noodkreet families voor opening grens Marokko-Algerije

"We zijn zo dichtbij en tegelijk zo ver weg," verzucht de Marokkaanse Fatima Chaaoufi, terwijl ze naar het Algerijnse dorp kijkt waar haar familieleden wonen. Zij heeft hen al jaren niet meer gezien. Net als Fatima hebben veel andere grensbewoners genoeg van de onenigheid tussen de twee voormalige bondgenoten die nu verdeeld zijn over zoveel kwesties.

Lees ook: Grens Marokko-Algerije even open voor uitlevering Algerijnse gevangenen

In 1994, toen Algerije de grens sloot, had niemand gedacht dat de situatie zo lang zou duren. Fatima kon niet aanwezig zijn op de begrafenis van haar jongere broer, die een maand geleden overleed en begraven werd in een Algerijns dorp niet ver van Oujda, meldt TV5 Monde. "Toen ik van zijn dood hoorde, kon ik mezelf niet onder controle houden. Ik rende naar het prikkeldraad (van de grens). Ze probeerden me tegen te houden, maar ik kon mezelf niet helpen," zegt ze met tranen in haar ogen. "Ik heb de begrafenisstoet van op afstand gevolgd, hulpeloos en huilend, hoewel ik erbij had kunnen zijn als de grens niet gesloten was," zei ze.

Lees ook: Algerije militariseert grens met Marokko

"Wat jammer om twee broederlijke volkeren gescheiden te zien door politieke beslissingen," zegt Bachir Chaouch, geboren in 1951 in El Amria in Algerije. Hij verhuisde naar Oujda vóór de onafhankelijkheid van Algerije in 1962. Hij veroordeelt de absurde beslissing waardoor hij een deel van zijn familie verloor. "Maar vóór 1994 was het anders, we gingen naar onze families, de zaken gingen goed, we hadden nooit gedacht dat het zover zou komen," vertrouwt hij nostalgisch toe.

Lees ook: Algerije waarschuwt Marokko: "Grens is rode lijn"

Mensen die destijds hoofdzakelijk van smokkel leefden hebben ook goede herinneren aan de sfeer die aan de grens tussen de twee landen heerste. "Het was de goede oude tijd. We werkten aan beide kanten van de grens, we brachten brandstof uit Algerije en verkochten kleding in Algerije," zegt Mohamed Haddouri. Ook hij heeft al jarenlang zijn familie niet gezien. "Vandaag leven we van de veeteelt, maar dat is niet voldoende om mijn kinderen te onderhouden," zegt hij.