Portret van Nawal Farih, vriendin van ex-staatssecretaris Sammy Mahdi

Als twintiger was de nu 35-jarige Nawal Farih vaak maandenlang van huis om als consultant te overleggen met bedrijfsleiders en beleidsmakers uit Azië en het Midden-Oosten. "Ik werkte voor een mediabedrijf dat vakbladen publiceerde en partners zocht in het verre buitenland. Het was mijn job om op verkenning te gaan en mogelijke partnerships voor te bereiden. Dat ik thuis Arabisch leerde, Spaans had opgepikt als Erasmusstudent en ook een aardig mondje Frans en Engels sprak, was natuurlijk een groot voordeel. Handeldrijven in landen als Dubai of Qatar gaat niet over wat er op een papiertje staat. Alles draait rond vertrouwen: je gaat een keer of vier met elkaar uit eten, kijkt elkaar recht in de ogen en wisselt informatie uit over je privéleven om elkaar goed te leren inschatten. Een tijdrovende klus en vooral helemaal anders dan in België, waar alles tot in de kleinste lettertjes wordt vastgelegd in contracten", aldus Farih.

Lees ook: Wie is Nawal Farih, de nieuwe vriendin van Sammy Mahdi?

Tegen haar dertigste besloot ze het roer om te gooien en deed ze haar intrede in de Belgische politiek als privé-secretaris van Jo Vandeurzen. "De beste beslissing ooit", vertelt de Genkse daarover aan Het Nieuwsblad. "Jo was op dat moment minister van Volksgezondheid voor CD&V en zocht een nieuwe medewerker op zijn kabinet. Als Genkenaar klopte hij aan bij burgemeester Wim Dries met de vraag of hij geen politiek talent kende. Ik engageerde mij in die tijd voor kwetsbare doelgroepen en gaf bijles aan vluchtelingen in Genk: vrijwilligerswerk waarmee ik mezelf blijkbaar in de kijker werkte. De minister nodigde me uit voor een gesprek en het klikte meteen. Hoewel ik geen politieke carrière ambieerde, greep ik mijn kans om het wereldje achter de schermen beter te leren kennen. Ik stelde vast dat ik in het kabinet echt kon wegen op bepaalde thema’s: het duurde niet lang voor ik de politieke microbe definitief te pakken had."

Op datzelfde kabinet ontmoette ze haar partner, Sammy Mahdi. "Sammy was voorzitter van JONG CD&V en kwam langs met een veertigtal jongeren om naar de plannen van de minister te luisteren. Ik heb hen vriendelijk ontvangen en naar een vergaderzaaltje geleid, en ben toen weer achter mijn computer gaan zitten. De vonk sloeg pas afgelopen zomer over, hoewel Sammy’s vrienden beweren dat hij van meet af aan een boontje voor mij had."

Lees ook: Medewerkers Sihame El Kaouakibi alleen in Vlaams Parlement

In Juli vorig jaar sprak Sammy Mahdi tijdens de opnames van het VRT-programma ’Het huis’ openhartig over zijn kinderwens. "We zaten we nog in de kennismakingsfase, maar ik weet heel goed dat Sammy een kinder-, of beter gezegd een vaderwens, heeft. Hij ziet vader worden als een gedeelde opdracht waarin hij evenveel verantwoordelijkheid en zorg op zich wil nemen. En ik zeg nu wel ’opdracht’, maar bedoel natuurlijk vooral dat een kind een ’geschenk’ is", zegt Farih. “Ik heb ook een kinderwens, maar ik ga mijn carrière dus niet in mijn eentje on hold zetten als het zover is. Sammy zal zijn mouwen kunnen oprollen".

Farih vertelt dat ze op jonge leeftijd al heel plichtsbewust was, die waarde kreeg ze thuis met de paplepel mee. "Mijn beide ouders zijn harde werkers: mijn vader was jarenlang zelfstandig beenhouwer, maar hing zijn slagersschort aan de haak door medische kwaaltjes. Daarna werkte hij als arbeider in de Genkse kaasfabriek van Yoko. Mijn mama is ambtenaar op de stad Genk. Ik kom uit een gezin van vijf kinderen en we werden alle vijf streng opgevoed. Maar we kregen ook de vrijheid om zelf keuzes te maken en daar ben ik hen heel dankbaar voor."

Lees ook: Meryame Kitir is terug aan het werk in het parlement

Maar naast plichtsbewust was Farih als jong meisje ook een echte spring-in-’t-veld en werd ze pas laat volwassen. "Toen ik op 12-jarige leeftijd naar het eerste middelbaar ging, liep het mis op school. Ik moest mijn jaar overdoen of overschakelen naar het BSO-onderwijs. Hoewel mijn leraren mij aanmoedigden om van richting te veranderen, vonden mijn ouders dat ik moest dubbelen. Niet omdat ze een beroepsopleiding te min vonden, maar omdat ze mij kenden en uit waren op het best passende scenario. De vrijheid om dat soort inschattingen zelf te maken voor je kinderen, vind ik heel belangrijk. Als mijn ouders naar ‘het systeem’ hadden geluisterd, was ik nu wellicht geen parlementslid".