Hoogleraar Hanan uit Schilderswijk is rolmodel, maar wordt vaak onderschat

Toen Hanan El Marroun werd benoemd als bijzonder hoogleraar Biologische psychologie, vond ze het belangrijk om de wijk waarin ze opgroeide te benoemen in het persbericht. "Dat dat zóveel emoties zou oproepen, overviel me totaal", vertelt ze. Met name bij de Marokkaanse gemeenschap. "Ze schreven dingen als: ’wat bijzonder dat je dit hebt bereikt’. ’Je hebt me geïnspireerd om verder te studeren, om niet op te geven’." Die voorbeeldrol is leuk, maar roept ook een bepaalde plicht op. "Mijn zus zei: geniet er nou maar van. Dat doe ik, maar ik voel ook een verantwoordelijkheid. Er kijken nu mensen van buitenaf mee hoe ik het er van af breng", aldus Hanan in het AD.

Lees ook: Hanan El Marroun benoemd tot bijzonder hoogleraar Biologische psychologie

Als dochter van Marokkaanse ouders groeide Hanan op in de Haagse Schilderswijk. Ze studeerde graag en had van kinds af aan grote ambities. Haar ouders steunden haar daarin. "Ik vond leren leuk, als klein meisje al. Ik wilde altijd het beste uit mezelf halen en was nieuwsgierig naar alles om me heen. Mijn ouders deden beiden vermoeiend lichamelijk werk. Hun kinderen moesten het beter krijgen in Nederland, dat was de drijfveer. Mijn vader was streng, een slecht cijfer kon hem echt boos maken. Uiteindelijk ben ik hem vooral heel dankbaar voor zijn enorme gedrevenheid ons verder te helpen."

Maar Hanan werd door de samenleving ook heel vaak onderschat. Zo kreeg ze een lager schooladvies, maar slaagde er toch in het gymnasium af te ronden. Haar grote droom was arts worden, maar omdat ze gemiddeld net geen 8 behaalde moest ze loten. "Dan is het pech of geluk. Ik had het eerste. Ik was verdrietig. Dacht bozig: dan ga ik maar naar het hbo. Daar ben ik Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek gaan studeren. En gelukkig kreeg ik toen de mogelijkheid om tegelijk Biomedische Wetenschap te studeren aan de Universiteit Amsterdam." En dat bleek een schot in de roos. "Ik was totaal verkocht, vooral toen we ons gingen verdiepen in de neurobiologie. Hoe meer ik leerde over de veelzijdigheid en flexibiliteit van de hersenen, hoe nieuwsgieriger ik werd. Het is zoiets fascinerends: je komt oneindig veel mensen tegen in je leven. En niemand, helemaal niemand heeft dezelfde hersenen als die van jou."

Hanan El Marroun begon eerst met onderzoek naar de ontwikkeling van het menselijk brein onder invloed van verslavende middelen en richtte zich daarna op stress bij kinderen met gedragsstoornissen. Ze kon aantonen dat kinderen van gebruikers tien jaar na de zwangerschap kleinere hersenen hebben. "Zoiets concluderen is nog niet zo eenvoudig: je moet eerst in kaart brengen welke moeders sigaretten en joints roken, uit welk milieu ze komen, wat hun eigen gezondheid en cognitie is. Niettemin: het resultaat was overtuigend."

Lees ook: Marokkaanse CEO uit Dubai doctoreert aan UHasselt

Inmiddels is Hanan al een hele tijd hoogleraar Biologische psychologie en bevindt ze zich op het allerhoogste wetenschappelijke niveau in Nederland. Maar behalve bewondering wekt dat ook nog altijd lastige situaties op. "Met mijn leeftijd, sekse en Marokkaanse uiterlijk val ik op. Het is me meer dan eens gebeurd dat ik een togakamer binnen ging. Zo’n toga draag je bij officiële gebeurtenissen, als de opening van het academisch jaar en promoties. Dan werd mij gevraagd wat ik kwam doen, in de overtuiging dat ik verkeerd zat. Als ik antwoordde: ’mijn toga ophalen’, zag ik toch even de verwarring in het gezicht van die ander."