Nederland: opsluiten migranten leidt niet tot vrijwillige terugkeer

De opsluiting van migranten heeft hun vertrek als doel. Als het kan gebeurt dit liefst op vrijwillige basis, maar als het moet kan het ook gedwongen via uitzetting. Dat laatste is echter niet vanzelfsprekend omdat herkomstlanden hier vaak niet aan willen meewerken. In 2019 vertrok slechts 15% van de mensen die werden vastgezet uit zichzelf terug, meldt ACVZ. NOS schrijft dat er tussen 2015 en 2019 in totaal 12.522 mensen werden vastgezet in detentiecentra voor vreemdelingen.

Staatssecretaris Broekers-Knol van Vreemdelingenzaken verzocht het adviesorgaan de uitzettingen in de periode van 2015 tot 2019 onder de loep te nemen. De Dienst Terugkeer en Vertrek beschikt sinds 2015 over de mogelijkheid om vreemdelingen vast laten zetten met het oog op hun terugkeer. Het aantal opgesloten migranten liep in die periode enorm op, van 1999 in 2015 naar 3729 vier jaar later. Om migranten vast te kunnen zetten in detentiecentra voor vreemdelingen moet er wettelijk gezien een reëel uitzicht zijn op vertrek. Wanneer mensen zelfstandig vertrekken is begeleiding van de marechaussee niet noodzakelijk en is dit dus ook de goedkoopste oplossing.

De zogenoemde Dublin-claimanten, dat zijn asielzoekers die zich eerst in een ander Europees land hebben laten registreren, worden het vaakst uitgezet. Maar dat is geen garantie dat ze niet meer terugkomen naar Nederland, want ook andere Europese landen slagen er nauwelijks in om deze mensen terug te krijgen naar hun land van herkomst, constateert ACVZ. Ook migranten uit landen waar Nederland wel een goede samenwerking mee heeft gaan zelden terug naar hun land van herkomst. Dat is bijvoorbeeld het geval voor Albanezen, met 14% zijn zij de grootste groep in de vreemdelingendetentie.

Slechts één op de tien Marokkanen keert terug naar het koninkrijk, ook omdat Nederland er niet in slaagt om hierover afspraken te maken met Marokko. ACVZ adviseert het kabinet daarom ook meer in te zetten op goede relaties met de herkomstlanden.