Tarik Khbabez weigerde oproep van Marokko voor Olympische Spelen

Zijn leven had echter een heel andere wending kunnen nemen, aangezien hij kortgeleden nog op het punt stond om voor Marokko uit te komen op de Olympische Spelen in Parijs. "Ik weet zeker dat ik op de Olympische Spelen een medaille had gewonnen," vertelde Khbabez aan het AD, ervan overtuigd dat dit zijn financiële toekomst veilig zou hebben gesteld.

Lees ook: Tarik Khbabez over fans en succes: in Marokko "maak je pas gekke dingen mee"

De uitnodiging om voor Marokko te boksen op de Olympische Spelen kwam als een verrassing, een droom die werkelijkheid werd voor Khbabez, die zichzelf ooit zag als de ’stoute jongen’ van de Schilderswijk. Deze buurt stond bekend om zijn ruige karakter, maar Khbabez heeft zich weten te herpakken en een nieuw leven opgebouwd. "Vaak ging ik zonder ontbijt naar school (...) En kijk nu: nu heb ik een mooi gezin en sta ik waar ik sta", zegt de Marokkaans Nederlandse kickbokser trots.

Khbabez kwam op 7-jarige leeftijd met zijn ouders naar Nederland. Zijn vader, een diplomaat, keerde vervolgens alleen terug naar Marokko. Khbabez bleef met zijn moeder, vier broers en zus in Nederland, een moeilijke periode voor het gezin. "Mijn jeugd was niet fijn. Door het vertrek van mijn vader werd ons diplomatieke paspoort ingetrokken en hadden we alleen een visum. We mochten daardoor niet werken én we kregen geen uitkering."

Ondanks de verleiding om deel te nemen aan de Olympische Spelen, koos Tarik Khbabez uiteindelijk voor Glory Grand Prix-toernooi in Ahoy, met een bonus van 100.000 dollar op het spel. Hoewel dit bedrag voor hem "totaal niet interessant" was vergeleken met de potentieel levensveranderende Olympische medaille, gaf de organisatie van Glory hem de kans om zijn contract met twee jaar te verlengen na het toernooi.

Lees ook: Tarik Khbabez uitgeschakeld in Glory-toernooi, begon gevecht met blessure

Zijn keuze om onder de Marokkaanse vlag te vechten betekent niet dat hij zijn Nederlandse roots is vergeten. Na in zijn jeugd kort in België te hebben gewoond, keerde hij terug naar Nederland. "Het voelde niet goed. Ik vecht nu onder de Marokkaanse vlag, maar dat betekent niet dat ik Nederland niet dankbaar ben. Ik houd van Nederland, ik kreeg heimwee en ging bij mijn oude buurvrouw wonen. Daar bouwde ik aan mijn toekomst."